(ö.999/ 1591) Osmanlı hattatı
Kırım'dan geldiği için Kırîmî nisbesiyle anılmıştır. Yazıda hocası Şeyh Hamdullah'ın torunlarından Derviş Mehmed'dir.
"Şeyh vadisi"nde yazı yazmaya başladı ve büyük bir şöhrete kavuştu. Bu arada sülüs-nesih yazılarında yeni bir üslûp denemesine girişti. Sonunda muvaffak olamadığı gibi eski üslûbunu da bozdu. Gülzâr-ı Savôb'da ölümüne yakın tanburunu kırarak tövbe ettiği bildirildiğine göre, mûsiki ile de meşgul olduğunu söylemek mümkündür. Son zamanlarında mezarını yaptırıp taşını diktirdiği, taşın üzerine tarih olarak yan yana iki dokuz (99) yazdığı, soranlara da,"Talebelerimden bir dokuz daha yazacak bulunur" dediği rivayet edilir. Bu taş Edirnekapı Mezarlığı'nda iken hasara uğradığından Türk ve İslâm Eserleri Müzesi'ne kaldırılmıştır. Abdullah Kırîmî'nin üçte ikisini yazdığı ve önde gelen talebelerinden Emrullah Efendi'nin tamamladığı, muhakkak hattıyla bir En 'am-ı Şerif, İstanbul Üniversitesi Kütüphanesi'ndedir (AY. m.6763)
BiBLİYOGRAFYA:
Müstakimzâde, Tuhfe-i Hattâtîn (nşr. İbnülemin Mahmud Kemal). İstanbul 1928, s. 289;
Nefeszâde İbrahim, Gülzâr-I Savâb (nşr. Kilisli Muallim Rifat). İstanbul 1939, s. 58; Suyolcuzâde Mehmed Necib, Devhatü'l küttâb (nşr. Kilisli Muallim Rifat).İstanbul 1942, s. 106.
Müellif: M. Uğur Derman
Bu madde TDV İslâm Ansiklopedisi’nin 1988 yılında İstanbul'da basılan 1. cildinde, 113 numaralı sayfada yer almıştır.